Ik ben bij de neus genomen!
Als ik dit verhaaltje zit te dicteren aan de baas (want ik kan niet schrijven) is het volop zomer.
Al vanaf april lig ik bijna dagelijks in het zonnetje te stoven op het terras hier op het zuiden.
Voor zover de werkzaamheden dat toelaten natuurlijk. Want ik heb best een drukke agenda met het wegjagen van katten.
Oog in oog met een griezel
Laatst liep ik met de baas één van mijn dagelijkse rondes.
Daarbij doe ik wat honden thuis in huis niet mogen doen, en toch – en niet alleen om gezondheidstechnische redenen – niet kunnen laten.
Het is van het grootste belang om daarvoor zorgvuldig de juiste plaatsen uit te zoeken om goede sporen achter te laten voor jezelf en andere soortgenoten. Juist door die onzichtbare wegwijzers weten wij honden feilloos hoe we weer thuis moeten komen in het geval dat wij onze baas uit het oog verloren hebben. Het kan tenslotte gebeuren dat je ineens achter een kat of konijn aan moet om te laten zien dat je nog best hard kunt rennen. Die beesten kunnen nog veel harder rennen en een klein formaat poedel zoals ik verliest die wedstrijd altijd. Maar je wilt de beleving voor geen goud missen. Beleving? Ja, zo heet dat tegenwoordig. Je koopt bijvoorbeeld geen auto. Nee, je koopt een ‘beleving’. Mijn beleving is dus dat ik vaak los mag lopen, en zodoende achter beesten aan kan rennen. Je baas probeert je nog ook bij te houden, maar die is natuurlijk volstrekt kansloos.
En als je tong dan uiteindelijk op je pootjes hangt? Weg kat, of weg konijn, en meestal ook: weg baas. Maar dankzij je eigen geursporen loop je zo weer naar huis.
Zie je nou wel: we zouden gaan griezelen, en dan gaat het over jagen op katten en konijnen. Ik dwaal ook zo makkelijk af, hè? Terug naar de dagelijkse ronde. 
Zie ik ineens iets raars, iets roods in het gras. Een raar beest! Ik kom dichterbij om er even aan te ruiken. Zo doen wij honden dat: door ergens aan te ruiken kom je het meest te weten.
Net zoals Chinese artsen als ze de traditionele geneeskunst uitoefenen: door lang aan je polsen te snuffelen weten ze vaak precies wat je mankeert. Ongelofelijk, maar waar.
Ben ik vlak bij dat beest en ineens worden er een paar knipscharen omhoog gestoken!
De rillingen liepen me over het lijf. Voor dat ik het in de gaten had zat één van die knipscharen vlak bij mijn neus. De baas aarzelde geen moment: dat wordt een prachtige actiefoto.
Hij lachen: “Ja, Jussi, neemt die kreeft jou even bij de neus!”
Ik kon er helemaal niet om lachen. Heeft dat rooie kreng bijna een stuk uit mijn neus gehapt.
Het bleek dus een rivierkreeft. Het verhaal gaat dat iemand er een paar heeft meegenomen uit Amerika en ze in een sloot heeft gemikt toen hij ze niet leuk meer vond.
En nu zitten ze hier dus overal in de sloten, want ze hebben het prima naar hun zin in Nederland.
In Zweden, waar de jongste dochter van de baas woont, hebben ze er heel veel. Maar daar eten de mensen ze op. Dan hou je het tenminste nog een beetje in de hand.
Ach, wie weet vind ik ze nog wel eens op mijn bord, maar dan in hondenvoer verwerkt.
Mijn grote logeerpartij
Het is alweer drie jaar geleden dat ik een hele maand lang uit logeren ben geweest. Daar heb ik ook een heel verhaal over verteld op deze plek. Bijna elke dag had ik wel iets te vertellen.
Vind je het leuk om te lezen?
Klik dan maar op die mooie knop hieronder.
